Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια, του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Θεσσαλικό Θέατρο από 20 Δεκεμβρίου 2019
Το Θεσσαλικό Θέατρο έχει την τιμή και τη χαρά να ανεβάζει ένα έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που δίκαια θεωρείται ο πατέρας του μεταπολεμικού νεοελληνικού θεάτρου. Το έργο του Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια – που υπήρξε η βάση για το σενάριο της Στέλλας με τη Μελίνα Μερκούρη – προηγείται της εποχής του και φτάνει σε μας ανατριχιαστικά σύγχρονο, μιας και το αίτημα της ατομικής ελευθερίας, ιδιαίτερα της γυναίκας σήμερα, ακυρώνεται απ΄τη βία που ασκείται απέναντί της. Η αντίφαση ελευθερία και δέσμευση στις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως στον έρωτα μοιάζει αιώνια και άλυτη.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γράφει τη Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια το 1954. Το 1954, η μετεμφυλιακή Ελλάδα μετρά ακόμη τις πληγές της προσπαθώντας να ανιχνεύσει μια νέα, σύγχρονη ταυτότητα. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ανακαλύπτει σταδιακά τη δική του φωνή μέσα από τα ανεξίτηλα τραύματα του Μαουτχάουζεν, ενώ μαγεύεται από τον κόσμο του θεάτρου ως πιστός θαμώνας του Θεάτρου Τέχνης. Η γνωριμία του με τη Μελίνα Μερκούρη και ο χειμαρρώδης και αυθεντικά ασυμβίβαστος χαρακτήρας της, του παρέχουν πολύ σύντομα το υλικό για να δημιουργήσει τη Στέλλα.
H Στέλλα τραγουδάει στην ταβέρνα της Μαρίας μαζί με την Αννέτα. Η Μαρία, αν και μια γυναίκα τσακισμένη, τις προστατεύει σα μάνα. Η Στέλλα διεκδικεί παθιασμένα την ελευθερία της αλλά όταν ερωτεύεται το Μίλτο, δέχεται να τον παντρευτεί από φόβο μην τον χάσει. Όταν όμως φτάνει η ώρα του γάμου δεν μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα και φεύγει. Ακολουθεί η καταστροφή. Ο Καμπανέλλης μέσα από τον καμβά του μελοδράματος εστιάζει στο θέμα του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου και κυρίως της γυναίκας και τους καταναγκασμούς των κοινωνικών ρόλων.
Η Στέλλα δεν γράφτηκε απλώς για τη Μελίνα. Είναι εμπνευσμένη από τη Μελίνα και τα καταγώγια του ρεμπέτικου κόσμου της δεκαετίας του ’50: «Θα ’πρεπε να γράψω διαφορετικά αυτήν τη φορά. Και οι χαρακτήρες και το θέμα δεν είχαν σχέση με εκείνα τα προηγούμενα έργα μου. Όμως, όπως όλοι οι κουλτουριάρηδες των χρόνων εκείνων, είχαμε -κυρίως χάρη στον Μάνο Χατζηδάκι- ανακαλύψει τη μαγεία του καλού ρεμπέτικου τραγουδιού. Μερικοί και την ουσία. Σκεπτόμουν λοιπόν ένα έργο που να έχει ουσία ρεμπέτικου ερωτικού τραγουδιού. Και που τελικά έγινε γιατί η Στέλλα, σε όποια μορφή, είναι το πρώτο έργο που παρουσίασε πρόσωπα και δράματα αυτού του χώρου».
Φέτος που γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Μελίνας Μερκούρη, το ανέβασμα της Στέλλας με τα κόκκινα γάντια είναι μια ιδανική ευκαιρία να σκεφτούμε την δύναμη της παρουσίας της και τη μεγάλη της πίστη στα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.
