ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (1973)

ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΘΙΑΣΟΣ ΚΑΡΕΖΗ - ΚΑΖΑΚΟΥ

Σκηνοθεσία: Κώστας Καζάκος
Σκηνικά Κοστούμια: Φαίδων Πατρικαλάκης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

«Ήταν κάτι αληθινά μεγάλο. Είμαι πολύ τυχερός που το έζησα. Τέτοια ώρα τη ζει κανείς μια φορά μόνο στη ζωή του... Λαός και Θεατρίνοι γίνηκαν ένα και με αφορμή μόνο το θεατρικό λόγο παίζανε κι οι δύο το ρόλο τους με ένα πάθος απερίγραπτο. Ήταν ένα ξεχείλισμα πίκρας - το πρώτο - πίκρας, αγανάκτησης, πείσματος, καημού, θρήνου, απόφασης, ελπίδας. Ποτέ άλλοτε δεν είδα ηθοποιούς "να μην παίζουν θέατρο" έτσι, και ποτέ δεν είδα θεατές "να είναι έτσι μέσα στο έργο"... Ολόκληρη η παράσταση ξετυλίχτηκε σαν ένας αγωνιστικός διάλογος, το κείμενο απ’ τη μια και το λαϊκό χειροκρότημα απ’ την άλλη - που δεν ήταν χειροκρότημα ούτε για το έργο ούτε για τους θεατρίνους... κι όταν η παράσταση τελείωνε βρόντησε το σύνθημα, πηγαίο, λυτρωτικό, αβάσταγο "Θα νι-κή-σου-με".»

Κώστας Καλατζής (ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ)

Μπράβο σου, Ι.Κ.! Πόση χαρά, ομορφιά και συγκίνηση μας χάρισε και πάλι η πέννα σου! (...) Θαυμάζω πραγματικά, την ικανότητά σου να δίνεις ζωντανούς τύπους κι εναργείς εικόνες. Μπαίνεις στο πετσί των ηρώων σου, τους δίνεις ζωή και τους εμφανίζεις τόσο αληθινούς, ώστε αναγκάζεις, κυριολεκτικά, τον θεατή να τους ζει και να συμπάσχει ή να χαίρεται μαζί τους, να συμμετέχει, με δυο λόγια, στα δρώμενα. Τούτη όμως τη φορά παραείσαι πληθωρικός σε νοήματα και εικόνες! Επιχειρώντας μια μεγάλη αναδρομή στην ιστορία του τόπου μας – αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, 1821 και παεπόμενα, Μικρασιατική καταστροφή – κατορθώνεις να δώσεις χωρίς δημαγωγίες και ρηχές συγκινήσεις, τον παλμό των γεγονότων και να υπογραμμίσεις την ευγένεια, την μεγαλοψυχία και την αντρειοσύνη του πονεμένου και τόσες φορές προδομένου λαού μας, που με τις δημιουργικές δυνάμεις που κλείνει μέσα του, δεν χάνεται μέσα στους αιώνες, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που κάθε τόσο τον βρίσκουν.

Γ. Παράσχος (ΕΜΠΡΟΣ)

Πολύ σωστά ο κ. Καμπανέλλης προσπάθησε να βρει τον συγγραφικό του στόχο μέσα στη «Μικρή Ιστορία». (...) Τα επεισόδια ου αντλούνται από το ιστορικό περιθώριο είναι και λαϊκότερα και βολικότερα για να υποδεχθούν στον σατιρικό χώρο. (...) Φοβούμαι πως στη γραφή αλλά περισσότερο στην παρουσίαση του έργου πρυτάνευσε η αρχή πως ο κόσμος πρέπει να «καθοδηγηθεί» για να καταλάβει. (...) Μ’ όλες τις επιφυλλάξεις μας, χαιρετίζουμε την επιστροφή του κ. Καμπανέλλη στο λαϊκό, ουσιαστικό θέατρο.

Κ. Γεωργουσόπουλος (ΤΑ ΝΕΑ)