Θεατρικός Συγγραφέας – Ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Νάξο το 1921. Προγονός του ο παππούς Φώτης, ο οποίος σώθηκε από την μεγάλη Σφαγή της Χίου το 1822 και πέρασε στο Αϊβαλί. Ο πατέρας του Στέφανος εργάστηκε ως εμπειρικός φαρμακοποιός. Το 1934 η οικογένεια του μετεγκαθίσταται στην Αθήνα. Από μικρός εκδηλώνει πάθος για τα βιβλία και από πολύ νέος γίνεται γνώστης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής επιχειρεί μέσω Αυστρίας να διαφύγει στην Ελβετία. Συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο στο Ίνσμπουργκ και μετάγεται σαν ύποπτος για κατασκοπεία στο Ες - Ες στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Στις 5 Μαΐου 1945 οι κρατούμενοι εκεί απελευθερώνονται απ' τον αμερικανικό στρατό. Οι επιζώντες είναι το ένα ένατο όσων πέρασαν την πύλη αυτής της επίγειας κόλασης. Ανάμεσα στους επιζώντες και ο ίδιος.
Το χειμώνα του ίδιου χρόνου, στην Αθήνα, βλέπει τυχαία μια παράσταση στο “Θέατρο Τέχνης - Κάρολου Κουν”, συναρπάζεται, προβληματίζεται με τη δύναμη και τη μαγεία του θεάτρου και πιστεύει πως του απεκαλύφθη ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει. Το 1950 σε ένα πειραματικό θέατρο, παρουσιάζεται το πρώτο θεατρικό του έργο. Από τα έργα του, που υπερβαίνουν τα τριάντα, τα περισσότερα έχουν πρωτοεμφανιστεί στο Θέατρο Τέχνης - Κάρολου Κουν και στο Εθνικό Θέατρο.
Από τη συγγραφική του παρουσία στα. χρόνια 1950-81 τα γνωστότερα έργα του είναι “Η Έβδομη μέρα της Δημιουργίας”, “Η Αυλή των θαυμάτων”, “Η Ηλικία της νύχτας”, “Το Παραμύθι χωρίς όνομα”, “Οδυσσέα γύρισε σπίτι”, “Το Μεγάλο μας τσίρκο”, “Τα Τέσσερα πόδια του τραπεζιού”, “Ο Μπαμπάς ο πόλεμος”. Η δραματουργική δουλειά του στην περίοδο 1988-98 χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς και τους θεατρολόγους ως η πιο παραγωγική και θεματολογικά και μορφολογικά η πιο σημαντική. Έτσι ο ίδιος “παρών επί μισόν και πλέον αιώνα στο γίγνεσθαι του νεοελληνικού θεάτρου, αποτελεί αδιάλειπτα παράδοση, πρωτοπορία”. Έργα της περιόδου αυτής είναι “Ο Αόρατος θίασος” και το τρίπτυχο “Ο Δείπνος” στο Εθνικό Θέατρο. “Ο Δρόμος περνά από μέσα” στο “Πειραματικό της Πόλης”, “Στη Χώρα Ίψεν” και “Η Τελευταία Πράξη” στη “Σκηνή Τέχνης – Θεσσαλονίκης”. “Μια Συνάντηση κάπου αλλού” στο “Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν”, “Μια Κωμωδία” στο αρχαίο θέατρο Ηρώδειο, με το θίασο “Ανοιχτό θέατρο”. Αρκετά από τα έργα του έχουν παρουσιασθεί σε ξένα θέατρα, διδάσκονται σε Σχολές Θεάτρου και Έδρες Ελληνικής Λογοτεχνίας ξένων Πανεπιστημίων.
Εκτός όμως από την προσφορά του στο θέατρο,
έχουμε και την προσφορά του στον κινηματογράφο, με τις ταινίες “Στέλλα”,
“Ο Δράκος”, “Η Αρπαγή της Περσεφόνης”, “Το Κανόνι και τ' αηδόνι”,
που θεωρούνται πια κλασικές. Το μόνο πεζογράφημα του είναι το χρονικό του
“Μαουτχάουζεν”, αφηγήσεις από την εκεί κράτηση του. Για την μεγάλη προσφορά του
στην πρόοδο της νεοελληνικής δραματουργίας έχει τιμηθεί με τις ακόλουθες
διακρίσεις. Έχει τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το παράσημο του
Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα. Είναι επίσης επίτιμος Διδάκτωρ της
Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κύπρου, Επίτιμος Διδάκτωρ της Σχολής
Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Επίτιμος Διδάκτωρ της
Σχολής Θεατρολογίας του
Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, εγκαινιάζοντας την νεοϊδρυθείσα έδρα
Θεατρικής Δραματουργίας.
